Το συναίσθημα κυριαρχεί. Υποκινεί και καθορίζει, ακόμα και κρυφά από μας.
Υπάρχει σε μνήμες που βιώνονται ξανά και ξανά. Δημιουργεί φιγούρες υπαρκτές και μη. Όσο και αν καμώνεται το φευγαλέο και το αόριστο, ξέρει πολύ καλά τα όρια του και την αξία του. Οι απόπειρες περιγραφής του με έφεραν σε δύσκολη θέση και σε επίπονες διαδικασίες. Ακόμη και σε ντροπή για ότι προέκυπτε..
Μήπως έτσι συχνά δεν αντιμετωπίζονται οι εκφράσεις αδυναμίας των ανθρώπων; Η ευθραυστότητα παρούσα, το ευάλωτο κόντρα στη βιαιότητα και η πληγή οικεία.
Και η Τέχνη; Αυτή μάλλον διαρκεί περισσότερο από κάθε τι το ατομικό..
