α. Τα πρόσωπα, τα κάδρα, οι πόρτες, τα παράθυρα, τα ελατήρια, τα αντικείμενα, το χρώμα, το αίμα. Η Τέχνη.

β. Πρόσωπα υπάρχουν τριγύρω μας κι είναι τις περισσότερες φορές απρόσωπα μιά και τα δυό μάτια, το στόμα κι η μύτη δεν εκφράζουν τίποτα. Κι άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν κάτι για να παίξουν κάποιο δραματουργικό ρόλο. Το χάσιμό τους, ο βαθμός μηδέν της προσωπικότητάς τους, η ανέκφραστη έκφρασή τους, όλα αυτά είναι από μόνα τους δραματουργικά.

γ. Το κάδρο είναι το περίβλημα που κλείνει το περιέχον τόσο στη ζωγραφική όσο και στον κινηματογράφο. Είναι όμως και κάτι παραπάνω. Τα όρια του καλλιτέχνη, ο έλεγχος της έκδφρασής του. Έξω απ'αυτό δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα.

δ. Οι πόρτες και τα παράθυρα άλλοτε οδηγούν στον έξω χώρο κι άλλοτε τον απομονώνουν. Εδώ ούτε είναι ανοίγματα στον κόσμο ούτε όμως κι απομόνωση. Απλά ο κόσμος είχε κλειστεί μέσα τους.

ε. Η χρησιμοποίηση ελατηρίων και άλλων πολλών αντικειμένων απ'τη μία αποτελεί ευφυά κατασκευαστική σύλληψη (κάτι που δεν έχει ψυχή μπορεί να δηλωθεί ότι περιέχει;) κι απ'την άλλη δημιουργεί ένα ντεκόρ που βρίσκεται, βέβαια πολύ μακριά απ'την αισθητική-φορμαλίζουσα αντίληψη της σκηνογραφίας. Πρόκειται για δραματουργικό ντεκόρ.

στ. Το χρώμα ήταν και είναι συνώνυμο του συναισθήματος. Έντονα χρώματα-παθιασμένες καταστάσεις. Απαλά-παραίτηση, θλίψη, νοσταλγία μελαγχολία. Το άσπρο εδώ δηλώνει το θάνατο.

ζ. Το αίμα είναι η ζωή (όπως πάντα). Ώστε μπορούν και ματώνουν αυτά τα πράγματα; Τότε έχουν κάτι το ανθρώπινο. Άρα ίσως κάποτε μπορέσουν να μορφοποιηθούν. Πάντα υπάρχει ελπίδα για τον άνθρωπο. Το αίμα είναι για μένα το μόνο αισιόδοξο στοιχείο που υπάρχει (όπου υπάρχει) στα έργα.

η. Το κάδρο περιβάλλει το περιέχον, κλείνει μέσα του μια στιγμή τονίζοντας έντονα την γενεσιουργό αιτία της κατασκευής. Έχω την αίσθηση ότι η ζωή βρίσκεται έξω από'το κάδρο υποβαλλόμενη όμως απ'αυτό. Οπότε το περιεχόμενο δεν είναι τελικά παρά ο φάκελλος που κρύβει μέσα του το γράμμα, το γράμμα που δεν μπορούμε να διαβάσουμε μιά και δεν το βλέπουμε. Μπορούμε όμως να το φανταστούμε. Κι έτσι τελικά τα έργα λειτουργούν στην κατεύθυνση της ζωής που δημιουργεί (χωρίς να φαίνετα) κι όχι στην κατεύθυνση του αποτυπωμένου θανάτου (που φαίνεται). Αυτό που δείχνεται, αφήνει το μυαλό να ψάξει για το, “ΑΛΛΟ”. Ποιό; Μα τη χαρά της κατασκευής ενός έργου. “Ὠστε φτάσαμε στον φορμαλισμό; Όχι. Γιατί η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας είναι η ζωή.